1. Anne (34) – Mijn leven na mijn reanimatie

De schok na de geboorte

Ik was net moeder geworden van onze dochter toen ik een hartstilstand kreeg, thuis, op de bank. Mijn man zag dat ik stopte met ademen en begon meteen met reanimeren. De ambulance was er binnen acht minuten. Ik weet van die dag zelf helemaal niets meer, alleen wat anderen me verteld hebben.

Wakker worden in een andere wereld

Toen ik wakker werd uit de coma, was alles wazig. Mijn borstkas deed pijn van de ribbreuken door de reanimatie. Maar het ergste was het besef: ik had er zomaar niet meer kunnen zijn. Mijn dochter had haar moeder kunnen verliezen.

Lichamelijke en geestelijke nasleep

Maandenlang had ik pijn in mijn borst, was ik constant moe, en mijn geheugen werkte niet zoals voorheen. Ik vergat afspraken, vergat waar ik mijn spullen had neergelegd. En ik was bang. Bang dat het weer zou gebeuren. Elke hartslag voelde verdacht. De cardioloog stelde gerust, maar mijn hoofd bleef vol angst.

Impact op mijn gezin

Mijn man moest ineens zorgen voor een pasgeboren baby én een vrouw in herstel. Hij kreeg psychische klachten. We kregen ruzie, en kwamen zelfs in relatietherapie. Mijn moeder kwam helpen in huis, maar ik voelde me schuldig en overbodig.

Werk kwijt, inkomen gehalveerd

Ik werkte in de zorg, maar na zes maanden ziektewet werd mijn contract niet verlengd. Te risicovol, kreeg ik te horen. Sindsdien zit ik thuis. We leven van het inkomen van mijn man, en dat is krap. Vakanties en leuke uitstapjes zijn verleden tijd.

Leven met beperkingen

Sporten, wandelen, zelfs traplopen—het gaat allemaal minder makkelijk. Mijn lichaam voelt ouder dan mijn leeftijd. Ik ben pas 34, maar mijn dagen draaien nu om energie sparen en goed plannen.

Toch ben ik dankbaar

Ik leef. Ik zie mijn dochter opgroeien. En ondanks alles ben ik blij dat ik er nog ben. Maar ik ben ook niet meer de vrouw die ik was. En dan rouw ik soms nog elke dag.

2. Jan (57) – Van fietstocht naar vechten om mijn geheugen

De dag dat alles stopte

Het was een zondag in april. Ik fietste met een vriend over de hei, zoals we al jaren doen. Plots voelde ik me licht in mijn hoofd en daarna weet ik niets meer. Mijn vriend vertelde later dat ik ineens van mijn fiets viel. Geen hartslag. Hij heeft me gereanimeerd terwijl een andere fietser 112 belde.

Nieuwe werkelijkheid

Na vijf dagen in coma werd ik wakker. Mijn hoofd voelde als watten. Mijn vrouw zat naast mijn bed met tranen in haar ogen. “Je leeft nog,” zei ze, “maar het zal anders worden.” En dat werd het ook.

Lichamelijk herstel, geestelijke klap

Mijn lichaam herstelde redelijk snel, maar mentaal was het een ander verhaal. Ik vergat namen van collega’s, wist soms niet meer waarom ik naar een kamer was gelopen. Mijn korte termijn geheugen was beschadigd. De neuropsycholoog sprak van lichte hersenschade door zuurstoftekort.

Werk niet meer haalbaar

Ik werkte als bedrijfsleider bij een bouwmarkt. Na mijn reanimatie probeerde ik terug te keren, maar ik kon het tempo en de drukte niet meer aan. Na acht maanden in de ziektewet ben ik met vervroegd pensioen gegaan. Mijn inkomen daalde met bijna 40%.

Sociale kring veranderd

Vrienden bleven in het begin langskomen, maar dat werd minder. Ik werd rustiger, stiller. Ook mijn vrouw zegt dat ik veranderd ben. Minder opgewekt, sneller vermoeid. Onze relatie heeft een deuk opgelopen, maar ze is gebleven. Daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor.

Leven in het nu

Ik sport niet meer, fiets alleen nog kleine rondjes. Ik probeer te leven in het moment, geniet van kleine dingen. Maar soms overvalt me de rouw om wie ik was.

3. Soumia (28) – Hartstilstand op mijn werk

Alles stortte in op kantoor

Ik werkte op een accountantskantoor in Utrecht, toen ik ineens duizelig werd tijdens een klantgesprek. Mijn collega’s dachten eerst dat ik flauwviel, maar al snel bleek dat ik geen hartslag meer had. Een collega die BHV had, begon te reanimeren tot de ambulance kwam.

Ik werd wakker met vragen

In het ziekenhuis lag ik vier dagen in coma. Toen ik wakker werd, begreep ik niet wat er gebeurd was. Ik voelde me uitgeput, verward en bang. Ik herinnerde me niks van de dag ervoor. Mijn ouders zaten aan mijn bed. Ze huilden.

Angst, schaamte en onbegrip

Toen ik thuiskwam begon de echte strijd. Ik kreeg paniekaanvallen, durfde niet meer alleen te zijn. De bedrijfsarts adviseerde rust, maar mijn werkgever wilde weten wanneer ik weer terugkwam. Ze begrepen niet dat ik niet gewoon ‘ziek’ was.

Vaste baan kwijt

Na vier maanden kreeg ik een vaststellingsovereenkomst. “We moeten verder,” zeiden ze. Ik voelde me verraden. Ik had altijd keihard gewerkt. Nu zat ik thuis zonder werk en zonder inkomen. Mijn spaargeld slonk snel.

Vrienden haakten af

In het begin was er veel aandacht. Appjes, bloemen. Maar toen ik aangaf dat ik niet mee kon naar feestjes of drukke cafés, werd het stil. Ik voelde me steeds eenzamer.

Nieuwe start, langzaam opgebouwd

Met hulp van een re-integratiecoach begon ik zes maanden later aan vrijwilligerswerk. Nu, bijna twee jaar later, werk ik weer, maar op een veel lager niveau en met minder uren. Mijn energie is beperkt. Ik slaap veel.

Ik ben veranderd

Vroeger was ik ambitieus en perfectionistisch. Nu probeer ik mild te zijn voor mezelf. Maar de angst dat het weer gebeurt blijft. Die draag ik elke dag met me mee.

4. Bram (65) – Mijn pensioen kwam te vroeg

Tennis werd bijna mijn einde

Elke donderdagavond tenniste ik met drie vrienden. Tot die ene avond. Ik zakte in elkaar op de baan. Gelukkig wist iemand hoe te reanimeren. Ze hebben mijn leven gered.

Het besef kwam later

In het ziekenhuis hoorde ik dat ik zeven minuten geen hartslag had. Ik had geluk gehad, zeiden de artsen. Maar het voelde niet als geluk. Alles was ineens anders.

Vermoeidheid en verwarring

De weken erna sliep ik bijna de hele dag. Als ik opstond, voelde mijn hoofd traag. Ik kon geen krant meer lezen zonder af te dwalen. Mijn arts noemde het cognitieve restklachten.

Pensioen vervroegd

Ik zou over twee jaar met pensioen, maar werken lukte niet meer. De school waar ik lesgaf vond het te risicovol. Ik had geen keus. Financieel kon het nét, maar mijn plannen vielen in duigen.

Stilte in huis

Mijn vrouw ging nog dagelijks naar haar werk. Ik zat thuis. Ik werd somber, voelde me nutteloos. Mijn kinderen probeerden te steunen, maar ik trok me terug.

Zoektocht naar zin

Na een half jaar ben ik vrijwilligerswerk gaan doen bij de bibliotheek. Praten met mensen, iets bijdragen – het hielp. Toch voelt het soms alsof ik vroegtijdig van het leven ben ‘afgesneden’.

Accepteren is het moeilijkste

Ik heb geleerd dat overleven niet hetzelfde is als leven. Ik probeer nu vrede te sluiten met wie ik ben geworden. Maar het blijft moeilijk.

5. Lisa (19) – Ik overleefde een festival

Ineens werd alles zwart

Ik was met vriendinnen op een dancefestival. We dansten, lachten. Toen voelde ik me duizelig. Volgens mijn vriendinnen viel ik achterover. Geen ademhaling meer. Een onbekende arts in het publiek begon te reanimeren.

Tussen leven en dood

Ik lag vijf dagen in coma. Mijn ouders waren kapot van angst. Toen ik wakker werd, begreep ik niet waarom ik in het ziekenhuis was. De beademingsbuis had mijn keel beschadigd en praten deed pijn.

De klap komt later

Na ontslag uit het ziekenhuis dacht ik dat ik weer ‘door’ kon. Maar ik raakte uitgeput van simpele dingen. Studeren lukte niet meer. Concentratie was weg. Ik had geheugenproblemen.

Studie gepauzeerd

Ik was eerstejaars psychologie. Na veel twijfelen besloot ik mijn studie een jaar stil te leggen. Het voelde als falen, terwijl iedereen doorging.

Alleen en onzeker

Vrienden begrepen het niet. Ik zag hun feestfoto’s op Instagram. Zelf lag ik uitgeput op de bank. Ik voelde me oud in een jong lijf.

Begeleiding gezocht

Na een paar maanden vond ik via de huisarts een revalidatieprogramma. Praten met een psycholoog hielp. Ook lotgenotencontact gaf herkenning.

Ik ben niet meer wie ik was

Ik wil mijn studie weer oppakken, maar parttime. Mijn plannen zijn veranderd. Ik leef bewuster, maar de angst is er. Toch wil ik mijn leven terug. Anders, maar nog steeds van mij.

6. Theo (73) – Alleen en afhankelijk

Ineens lag ik op de vloer

Mijn vrouw vond me op de grond in de keuken. Geen ademhaling. Ze belde 112 en begon te reanimeren. Ze had het geleerd op haar werk. Dankzij haar leef ik nog.

Ziekenhuis en herstel

Ik lag drie dagen in coma. Mijn lichaam voelde zwaar en mijn hoofd wazig. Na een week mocht ik naar huis, maar niks ging vanzelf.

Afhankelijk geworden

Traplopen, koken, aankleden – alles kostte moeite. Mijn vrouw moest me helpen met alles. Ik vond het verschrikkelijk. Ik was trots en zelfstandig, nu voelde ik me een last.

Angst regeerde

’s Nachts durfde ik niet te slapen. Bang dat mijn hart het weer zou begeven. Mijn huisarts schreef slaapmedicatie voor, maar ik voelde me versuft.

Sociale kring kleiner

Vrienden haakten af. Ze vonden het ‘lastig’ of ‘zielig’. Mijn wereld werd klein. Mijn vrouw werd mijn alles, maar dat legde druk op onze relatie.

Geen ruimte voor hobby’s

Ik speelde vroeger accordeon in een bandje. Nu houd ik de geluiden niet meer vol. Te veel prikkels. Ook lezen lukt amper. Mijn hoofd is er niet bij.

Leven is overleven

Elke dag is een gevecht. Niet om te klagen, maar het is niet zoals vroeger. Ik leef nog, maar het voelt soms als wachten.

7. Noor (45) – Mijn hart viel stil in de auto

Hartstilstand op de snelweg

Ik reed naar mijn werk toen ik ineens wazig ging zien. Gelukkig zat ik op de rechterbaan en kon ik de auto langs de kant zetten. Daarna weet ik niets meer. Een vrachtwagenchauffeur zag het gebeuren en begon te reanimeren.

Na de coma

Toen ik wakker werd, dacht ik dat ik een ongeluk had gehad. De arts vertelde dat ik een hartstilstand had gehad. Alles kantelde.

Alleenstaande moeder in crisis

Ik heb twee kinderen van 11 en 14. Hun vader is nauwelijks in beeld. Tijdens mijn ziekenhuisopname logeerden ze bij mijn zus. Toen ik thuiskwam, moest ik opnieuw leren functioneren.

Werken lukte niet meer

Ik werkte als teamleider bij een supermarkt. De stress was hoog. Nu kreeg ik hartkloppingen bij het idee weer terug te gaan. Na maanden ziektewet werd mijn contract niet verlengd.

Financieel overleven

Van een goed salaris naar een uitkering. Ik moest schulden maken. Vakanties, sportclubs, alles moest ik opzeggen. Mijn kinderen begrepen het, maar het brak mijn hart.

Geestelijke storm

Ik had nachtmerries, flashbacks, huilbuien. De psycholoog sprak van trauma. Ik kreeg EMDR en leerde langzaam weer rust vinden.

Door de storm gekomen

Het is zwaar geweest. Maar ik ben er nog. Voor mijn kinderen, voor mezelf. Ik probeer het leven op mijn tempo te hervatten. Elke dag is een overwinning.

8. Kevin (39) – Ondernemer zonder bedrijf

In elkaar gezakt op kantoor

Ik zat achter mijn bureau toen ik ineens niks meer voelde. Mijn collega hoorde een harde klap. Ze heeft me gereanimeerd samen met een BHV’er. Anders was ik er niet meer geweest.

Herstel met gaten

Na het ziekenhuis voelde ik me totaal anders. Mijn geheugen liet me in de steek. Ik kon geen taken meer volgen, vergat simpele dingen. Niet handig als je een bedrijf runt.

Bedrijf kwijtraken

Ik had een goedlopend ICT-bedrijf. Maar klanten gingen weg, ik kon het werk niet meer aan. Binnen een half jaar verkocht ik het. Het voelde als een faillissement, ook al was het dat niet.

Financieel dieptepunt

Ik had geen vangnet. Mijn inkomen viel weg. Hypotheek, verzekeringen, alles moest omlaag. Ik leerde met weinig leven.

Relatie onder spanning

Mijn vriendin zag me veranderen. Ik werd somber, stil. Uiteindelijk gingen we uit elkaar. Ik voelde me verloren.

Zoektocht naar zingeving

Ik volg nu creatieve therapie. Schrijven, tekenen. Voor het eerst sinds lang voel ik weer iets van rust.

Het leven opnieuw leren

Ik heb minder, maar ben meer aanwezig. Dat is winst. Al had ik liever zonder hartstilstand geleefd.

9. Ingrid (51) – Niet meer kunnen rennen

Joggen werd stilstand

Ik rende mijn vaste ronde door het park. Plots werd het zwart. Een toevallige voorbijganger begon meteen te reanimeren. Dat redde mijn leven.

Na de overleving

In het ziekenhuis kreeg ik een ICD geplaatst. Ik voelde me een robot. Elke beweging was eng. Wat als dat kastje afgaat?

Sport was mijn leven

Ik liep halve marathons. Nu wandel ik nog met een rollator. Mijn conditie is weg, mijn spieren verzwakt. Het voelt als een verlies van identiteit.

Depressie kwam binnen

De psycholoog zei dat ik moest rouwen om mijn oude leven. Maar dat voelde raar. Ik was toch niet dood? Of eigenlijk… een beetje wel.

Werk opgezegd

Ik werkte in de sportsector. Die wereld paste niet meer. Ik stopte, zonder plan B. Financieel ging het net, dankzij spaargeld en partner.

Nieuwe invulling

Ik geef nu ademhalingstraining aan lotgenoten. Iets doorgeven. Iets betekenen. Dat helpt.

Blijven ademen

Elke dag adem ik dieper. Niet meer om te rennen, maar om te leven.

10. Daan (23) – Voetbalster zonder veld

Tijdens de wedstrijd

We speelden uit tegen een club in Groningen. Ik was spits. Opeens voelde ik iets raars in mijn borst. Daarna… niets. Mijn trainer heeft me gereanimeerd. Ik heb de beelden later gezien. Surrealistisch.

Terug in het ziekenhuis

Ik kreeg een ICD en mocht na een week naar huis. Iedereen zei hoe gelukkig ik moest zijn. Maar ik voelde dat niet.

Geen voetbal meer

De artsen verboden contactsport. Ik begreep het, maar het deed pijn. Voetbal was mijn leven, mijn vrienden, mijn droom.

Vallen in een zwart gat

Zonder voetbal viel alles weg. Mijn dagritme, mijn sociale leven. Ik bleef binnen, gamede veel, sliep slecht. Mijn moeder trok aan de bel.

Psycholoog en perspectief

Ik begon met therapie. Daar leerde ik dat ik boos mocht zijn. Dat ik afscheid moest nemen van mijn sportdroom. En dat ik iets nieuws mocht bouwen.

Coach geworden

Ik help nu jeugdteams trainen. Ik zie mezelf in die jonge spelers. En soms doet dat pijn. Maar het geeft ook voldoening.

Leven na de fluit

Ik ben er nog. En ik leer opnieuw te scoren. Alleen anders dan voorheen.

Bron ChatGpt 300725